Reflectie van zonlicht (albedo)

De albedo van de aarde is gedefinieerd als de reflectiefactor voor zonlicht, gemiddeld over de aarde. De albedo betreft zonlicht dat wordt teruggekaatst de ruimte in (dus over de systeemgrens van het systeem aarde). De albedo van de aarde wordt bepaald door de mate waarin het aardoppervlak dan wel elementen in de atmosfeer (wolken) zonlicht terugkaatsen. Dit is een fysieke eigenschap van oppervlaktes. Een materiaal of oppervlak met een albedo van 0,5 weerkaatst precies evenveel zonnestraling als ze absorbeert.

In het algemeen geldt dat hoe witter, hoe hoger de albedo en hoe donkerder, hoe lager de albedo. Werkelijk gemeten albedo's variëren van 0,9 (verse sneeuw) tot 0,05 (vers asfalt, houtskool).

Een oppervlak gevormd door zeeijs heeft een albedo van 0,5-0,7 en diep zeewater heeft een albedo van slechts ongeveer 0,1. Natuurlijk bos heeft een albedo van 0,1-0,2, afhankelijk van de boomsoorten en dichtheid, terwijl woestijn een albedo heeft van 0,5. Wolken in de atmosfeer hebben een albedo van 0,1 tot 0,8 afhankelijk van het type bewolking. Dit betekent dat veranderingen aan het oppervlak van de aarde én de mate van en type bewolking de totale weerkaatsing van de aarde beïnvloeden. Als het zeeijs op de Noordpool smelt, zal de albedo van de aarde afnemen en zal meer zonnestraling door het oceaanwater worden geabsorbeerd. Dit is een destabiliserende meekoppeling. Andersom, als er op de zuidpool meer en vaker verse sneeuw valt, neemt de albedo van de aarde enigszins toe, en wordt er meer zonnestraling terug de ruimte in gekaatst.

De albedo van de aarde, gemiddeld over het totale aardoppervlak, is ca. 0,3. Dat betekent dus dat gemiddeld 30% van de invallende zonnestraling (licht) als zichtbaar licht wordt teruggekaatst. Dat is ook de reden dat de aarde in het heelal waargenomen kan worden, zoals op onderstaande, beroemde foto die op 7 december 1972 op een afstand van ongeveer 29.000 km werd genomen door de bemanning van de Apollo 17.